Schnapps, Schnee und Sonne!

Inmiddels verblijf ik alweer een dag of 10 in het knusse Berwang, en kijk ik weer uit over een dik pak sneeuw! Ongeveer eens in de drie dagen verblijden de wolken ons met flink wat witte vlokken en de andere dagen heeft een stralend zonnetje de overhand. Erg lekker dus! Verder ben ik helemaal gewend aan het ‘normale’ ritme. Ik begin rond half 11/11u met het opruimen van het ontbijtbuffet en het klaarmaken van het restaurant voor de lunch. De lunch draai ik zoveel mogelijk alleen, en daarna maak ik het restaurant klaar voor het diner. ’s Middags heb ik een paar uurtjes vrij en heb ik met collega’s al menige Heiße Schokolade genuttigd op verschillende terrasjes in Berwang en omgeving! Prachtig hier om te wandelen en ook de paden richting de toppen van de bergen zijn heerlijk, wat een uitzichten! Ook heb ik al een boek of 3 verslonden in mijn middagpauzes, meestal in het zonnetje op het bankje voor het hotel. Mijn vrije middaguurtjes worden soms opgevuld met het volgen van de Olympische Spelen, hier te volgen op een groot scherm! Een kwartier voor aanvang komt de eerste vermoeide skiër de Stube binnen om te vragen of ‘we’ al zijn geweest (waarmee natuurlijk Ireen Wüst, Sven Kramer of Lotte van Beek wordt bedoeld). Binnen no-time is de Stube gevuld met landgenoten (die natuurlijk ineens allemaal heel veel verstand hebben van schaatsen!). Aan het geroep van ‘ooooh!’ en ‘aaah!’is voor mij af te leiden wanneer het spannend wordt, en het tijd is om het werk even te staken voor een aanmoediging van onze schaatshelden! (oke, ik praat soms ook met ‘we’ en ‘onze’ als het over de Nederlandse equipe in Sochi gaat..) Het medailleklassement wordt nauwgezet in de gaten gehouden, vooral om onze Oostenrijkse collega Elke belachelijk te maken met het feit dat ‘haar’ wintersportland ergens onderaan het klassement bungelt, terwijl Nederland (waar het deze winter nog niet heeft gesneeuwd of gevroren geloof ik) toch behoorlijk goed presteert met 22 medailles (misschien komt er zometeen eentje bij!). Om 16.30 heeft de chef Jean-Paul voor het personeel een heerlijk maaltje klaarstaan, en om half 6 gaat de eerste ronde van het diner van start. Naast het dagmenu voor de hotelgasten komen er ook steeds meer gasten van buitenaf die à la carte willen eten, en regelmatig moet ik nee verkopen omdat het restaurant bomvol zit! De wissel van de eerste dinerronde naar de tweede is het spitsuur van de dag, ongeveer 70 gasten die weg gaan en 70 nieuwe die gaan zitten, you can imagine! Tegen half 11 gaan de gasten meestal met ronde buikjes naar hun kamers of drinken ze nog wat in de Stube, waarna wij het restaurant in orde maken voor het ontbijt. Na het werk doen we een borrel met het personeel, soms met een bezoffene marille (later meer). Dit zijn de allermooiste uurtjes van de dag, mede dankzij het feit dat onze lachspieren meestal goed getraind worden van goed gesprek tot flauwe grap! Ik bof echt weer met deze hele diverse, gezellige en fijne groep mensen om me heen! Af en toe gaan we met het personeel nog wat drinken in Berwang, maar het uitproberen van telkens wat nieuws zit er niet in (er is namelijk niet zoveel..). Dan is het voor ons ook bedtijd, en zo gaat dit heerlijke cirkeltje weer rond!

Naast het leven in dit werkritme is me al genoeg eigenaardigs opgevallen aan de Oostenrijkse bevolking. Zo is ‘getrennt zahlen’ (apart betalen) meer regel dan uitzondering. Dit resulteert in een kladblokje op tafel, pennetje erbij en flink wat hoofdrekenkunsten om uiteindelijk te beslissen wie op de cent precies wat moet betalen. Grofweg de kosten delen is er dus niet bij! Ook de gemiddelde bestelling heeft me al wat kopzorgen bezorgd. De traditionele Oostenrijkse gerechten zijn nog tot daar aan toe, maar de drankbestelling is zachtst gezegd vreemd. Van Schiwasser en Apfelschorle had ik al gehoord, maar enkele andere bijzondere voorbeelden zijn Johannisbeerschorle, gespritzter weißwein, spezi, en allerlei rare combinaties met diverse soorten bier en frisdrank. Oke, met de schnapps had ik op de eerste dag al uitgebreid kennisgemaakt, maar er zijn ook nog eindeloos veel varianten van dit fijne borreltje! Verder is de uitvinding van de eeuw de ‘Bezoffene Marille’. Dit is een schnapps met een half abrikoosje erin (ook de variant met bolletjes Birnen is erg goed!). Het gebruik is dan om niet te proosten door met de glazen tegen elkander te tikken, maar om de vruchtjes (die je met een prikkertje uit je glas vist) elkaar te laten raken. Extra leuk natuurlijk om te zorgen dat het vruchtje van de ander ook in jouw glas valt, maar dat is alleen voor de echte pro’s weggelegd (wat dat betreft ben ik nog geen echte Einheimer). Zum Wohle!

Ik ga eens even kijken of er nog wat eremetaal te verdienen valt met de ploegenachtervolging, TSCHUUUUUUUSS!