Servus liebe Freunde!

(spreek uit als Serbus, populaire Oostenrijkse begroeting) Hier een teken van leven op 1400m hoogte! Het bevalt me allemaal heel goed hier! Oke, ik zal bij het begin beginnen. De reis is prima verlopen, en het eerste wat ik zag toen ik het vliegtuig uitstapte waren besneeuwde bergtoppen, aaaaah! Er lag niet heel veel in Innsbruck, maar de pistes zijn prima begaanbaar. Op het vliegveld moest ik na het wachten op m’n koffer op zoek naar Ruud. Tijdens een telefoontje werd me verzekerd dat ik op zoek moest naar ‘de knapste man van Tirol’, en dat deze een donkerblauwe jas droeg en een kale kop had. Zo gevonden dus! In de Mini van Elke (m’n Oostenrijkse collega) zijn we naar Berwang gereden. Mega chill dus, zo hoefde ik niet 2.5 uur met de trein! Na een korte voorstelronde langs al m’n collega’s (‘Hey Yoerike, wat fijn dat je er eindelijk bent! Ik ben Gerdi’) kreeg ik een hele uitgebreide rondleiding door het hele pand. Het was nog geen drukke avond, dus ik heb eerst met Elke en Ruud wat gegeten en koffie gedronken, maar ondertussen kreeg ik nóg meer informatie over het reilen en zeilen in Berghotel Axx. Verder werd ik in de watten gelegd door m’n collega’s: koffie, wijntjes en een banaan-vanille smoothie van Jean-Paul de chef (just because!).

Later hebben we nog met z’n allen in de Stube een borrel gedronken en daarna ben ik met de jongere garde (+ Gerdi, de ‘mama’) Berwang in gegaan. Hier kwamen we bij ‘de Sepp’, een iglo die er ongetwijfeld heel mooi uitziet als er sneeuw op ligt, maar met de afwezigheid van verse witte vlokken de afgelopen dagen ietwat verpauperd. Dit bleek the place to be voor personeel van de hotels en restaurants in het dorp om na het werk nog wat te drinken. Ik heb ook al redelijk wat locals ontmoet hier, de ene heeft een loungebar en de volgende verhuurt ski’s: het is wel duidelijk dat men hier leeft van toerisme! Kortom, m'n collega's zijn er gezellig en m'n 1e avond in Berwang is goed gevierd! Een ding viel me redelijk snel op, er wordt hier binnen gerookt! Of het legaal is of gewoon gebeurt weet ik eigenlijk niet, maar de stank bij thuiskomst herkende ik alleen nog van onze escapade’s naar Time Out toen we 15 waren.. Van de allerslechtste Oostenrijkse muziek (hier is ‘die Bunte Kuh’ of ‘Hey, wir wollen die Eisbärn sehn’ niks bij) tot nóg maar een ronde Schnapps (Jägermeister en andere hoestdrank-achtige feestje’s), het contrast met Chic Sat Club Night op dezelfde avond kon bijna niet groter zijn. Verder werd er gepoogd mij op m’n eerst avond direct thuis te laten voelen door ‘Het is een nacht’ en ‘Brabant’ te draaien. Lief geprobeerd ;-)

Toen ik de volgende ochtend opstond, scheen er een heerlijk zonnetje (eerste Instagram foto zonder eten is al gepasseerd!). Na een ontbijtje ben ik Berwang te voet gaan verkennen. Qua stijl is het redelijk te vergelijken met Saint Matré; ook in Berwang heeft de tijd een jaar of 30 stilgestaan. Eigenlijk was het simpel gezegd uitgestorven op straat, maar of dit komt doordat het gewoon leeg staat of omdat iedereen op de piste stond blijft nog even de vraag. Verder geen grote après ski hutten hier, slechts twee kleinere liften vertrekken vanuit het dorp en gasten zijn ook veelal gezinnen en wat oudere vriendengroepen/stellen. Toen ben ik wat gaan lezen tot ik om 15u eeeeeeindelijk kon beginnen met werken. Eigenlijk heb ik dus 24u hier gegeten, gedronken en op stap geweest voordat ik één vinger heb uitgestoken, dus ik was erg blij dat ik wat kon gaan doen. M’n eerste avond on the job is prima verlopen!

Het hotel is twee jaar geleden overgenomen door Ruud en z’n familie en is al grotendeels gerenoveerd. De kamers zien er erg mooi uit, en ook het restaurant en de Stube zijn helemaal af. De gang en receptie zijn de volgende stap, en ook mijn kamertje is nog voorzien van de authentieke sfeer. De net wat te nieuwe televisie verstoort het plaatje, maar verder zit ik hier compleet in de jaren ’70 (of ’60, weet ik veel!). M’n kamer is wel behoorlijk groot voor mij alleen, en naast een groot bed en een wastafel heb ik ook een kastenwand waar mijn witte kast in Maastricht bang van zou worden. Vanaf komende zaterdag zit het hotel 3 weken vol en draaien we twee shifts voor het diner. Dat wordt aanpoten dus! Jullie kennen me, eigenlijk vind ik dat best prima! Mijn werktijden worden dan grofweg 11-14.30 en 17-21.30, ook helemaal goed dus!

Vandaag werkdag 2 met wederom een stralend zonnetje, maar eerst ga ik zo de sneeuw in! Gelukkig is er gisteravond een flink pak gevallen, dat was een tijdje geleden als ik de mensen hier moet geloven. Ik heb nog geen skipas (de seizoenspas haalt voor deze ene maand niks uit, en ik kan straks in de drukke weken toch weinig/niet gaan), dus ik ga te voet de berg op om wat te gaan drinken met collega’s (die wel op de latten staan, grrrrr). Skiën blijft voor mij bewaard tot de laatste daagjes! Denk dat ik er dan nóg meer van geniet!

Heel erg bedankt allemaal voor de lieve whatsappjes, mailtjes etc! Doet me erg goed!

Tschüss!